หากพูดถึงจังหวัดเชียงใหม่เมื่อ 30 ปีที่ผ่านมา ย่อมต้องทำให้รู้สึกถึงความรู้สึกอบอุ่นมิตรไมตรีของผู้คน ความเขียวขจีของป่าไม้ ศิลปะวัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ ความวิจิตรตระการตาของงานหัตกรรมประดิษฐ์ ตั้งแต่สิ่งเล็กๆ ไปจนถึงงานระดับไฮเอนด์ สมัยเมื่อผมยังเด็ก เมืองเชียงใหม่ยังเป็นเมืองเล็กๆ ถนนสัญจรยังมีผู้คนไม่มากเท่าในปัจจุบัน ที่ที่ผมชอบไปเดินมากที่สุดคือกาดสันป่าข่อย กาดต้นลำไย กาดเมืองใหม่ เนื่องจากสมัยเด็กๆ ผมและเพื่อนๆ ไม่ค่อยมีเงินติดตัวแต่เป็นเพราะตลาดเหล่านี้เพียงมีเงินในมือซัก 5-10 บาท ก็สามารถอิ่มท้องได้สบายๆ นอกจากนี้เราสามารถอิ่มเอมกับสถาปัตยกรรมที่สร้างแรงบันดานใจให้เราได้ไม่ยากจากวัดต่างๆ ในเมืองเชียงใหม่โดยเฉพาะวัดพระสิงห์วรวิหาร ที่ตั้งอยู่บริเวณฝั่งประตูสวนดอกที่แม้ปัจจุบันก็ยังคงอนุรักษ์เอกลักษณ์ไว้ให้คนรุ่นหลังได้ชื่นชมอยู่

สิ่งหนึ่งที่ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยคือบริเวณอนุสาวรีย์สามกษัตย์ที่อยู่บริเวณลานหน้าศาลากลางจังหวัดเชียงใหม่ ใครที่ไปแถวนั้นบ่อยๆก็คงต้งนึกถึง "ข้าวมันไก่เกียรติโอชา" ที่เป็นร้านเก่าแก่อยู่คู่เมืองเชียงใหม่มาแล้วไม่ต่ำกว่า 20 ปีและเสิร์ฟผู้คนมาแล้วหลายรุ่นทั้งผู้ที่พึ่งมาอยู่เชียงใหม่และจากไปแล้วกลับมากินอีก อีกทั้งบริเวณนั้นมี "ถนนคนเดิน" อันโด่งดังทุกวันอาทิตย์ตอนเย็นจนถึงเที่ยงคืนอีกด้วย

จากวันนั้นจวบจนทุกวันนี้ เสน่ห์ที่ทุกคนยังตรึงตราประทับใจอยู่มิเสื่อมคลายคืออัถยาศัยไมตรีและรอยยิ้มของคนที่เชียงใหม่เองที่ยากจะมีที่ไหนเหมือน บ่อยครั้งที่เวลาผิดหวังเชียงใหม่ก็คอยปลอบใจเราให้ที่พักอบอุ่นแก่เรา สมหวังผมกลับมาเชียงใหม่ สิ่งเดียวสิ่งเดิมที่ผมได้รับเสมอมาคือการต้อนรับและมิตรไมตรีของคนที่มาอยู่รวมกันที่นี่ ที่ที่จะเป็นบ้านของผมไปตลอดกาล